Pomnik ku czci „Bojowników o Wolność Ojczyzny”, który odsłonięto w 11 listopada 1928 roku w 10 rocznicę odzyskania niepodległości na placu przy ul. Warszawskiej. W przeddzień tej uroczystości wieczorem 10 listopada odbył się uroczysty capstrzyk z udziałem młodzieży szkolnej. Pochód w asyście orszaku konnego przybranego w barwy narodowe udał się na cmentarz, gdzie odbył się apel poległych przy grobach bojowników.

Pomnik początkowo otoczony był niskim ogrodzeniem oraz ogródkiem. Przed wojną nie brakowało przy pomniku wieńców i kwiatów. Kultywowanie pamięci o bojownikach przerwał jednak wybuch wojny. We wrześniu 1939 roku pochowany został w obrębie pomnika żołnierz polski, który padł ofiarą bombardowania. Ekshumowano go już po wojnie.

Jednakże po wojnie za dzień niepodległości uznano 22 lipca i uroczystości związane z tym świętem nie wróciły pod pomnik przy kościele. Zapomniany pomnik zarósł i niszczał.

Po koniec lat 60-tych XX wieku oczyszczono miejsce wokół pomnika, zlikwidowano płotek z prętów, a placyk wyłożono płytami chodnikowymi i postawiono dwa betonowe wazony, które pomalowano na biało-czerwono, podobnie jak kulę, na której stoi orzeł.

Dopiero w czasach „Solidarności” pod pomnikiem znów pojawiły się kwiaty.